Max Ainmiller
 Drzeworyt z około 1870 roku | |
| Imię i nazwisko |
Maximilian Emanuel Ainmiller |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
14 lutego 1807 |
| Data i miejsce śmierci |
8 grudnia 1870 |
| Narodowość |
Niemcy |
| Alma Mater | |
| Dziedzina sztuki |
witraże, ornamentyka, architektura |
Max Emanuel Ainmiller (ur. 14 lutego 1807 w Monachium, zm. 8 grudnia 1870 tamże) – niemiecki witrażysta i malarz.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Max Ainmiller był synem aktuariusza Lorenza Josefa Ainmillera i Kathariny z domu Humel. Studiował architekturę i średniowieczną ornamentykę na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. Po studiach rozpoczął pracę jako projektant ornamentów w fabryce porcelany w Nymphenburgu. Tworzył witraże – wykonywał prawie wszystkie prace związane z witrażami, zwłaszcza ramy i ornamenty, ale projekty postaci historycznych tworzyli dla nie go m.in.: Moritz von Schwind, Wilhelm von Kaulbach, Johann Friedrich Overbeck, a także syn Ainmillera – Heinrich[1][2]. Stosował eksperymentalne metody barwienia szkła uzyskując nawet 40 odcieni, w przeciwieństwie do kilku możliwych do uzyskania w średniowieczu[3]. „Wskrzesił pozostające w długim uśpieniu malarstwo na szkle”[4]. Oprócz witraży Ainmiller namalował niewielką liczbę obrazów, lecz na tyle znaczących, że uznano go za jednego z czołowych przedstawicieli monachijskiego malarstwa architektonicznego[5].
Wybrane dzieła
[edytuj | edytuj kod]W latach 1828–1833 na zlecenie króla Ludwika I wykonał trzy witraże w ratyzbońskiej katedrze. W latach 1834–1843 wykonał 19 witraży dla kościoła Mariahilfkirche w Monachium – wszystkie uległy zniszczeniu. W latach 1844–1848 kierował pracami przy pięciu witrażach w kolońskiej katedrze (tzw. okna bawarskie) oraz w 1845 przy tzw. „oknie Görresa”; 1850 witraż „Ukamienowanie św. Szczepana” w Peterhouse, kolegium Uniwersytetu Cambridge[6]; witraż w katedrze w Spirze; wspólnie z Heinrichem von Heß witraż we wschodnim oknie soboru św. Izaaka w Petersburgu[7][8];. Namalował m.in. serię obrazów z opactwa westminsterskiego: w 1849 „prezbiterium”[9]; w 1844 „Zakątek poetów z pomnikiem Szekspira”[10]; w 1851 „prezbiterium z grobem Edwarda Wyznawcy”[11]; w 1958 „Wnętrze”[12]. Ponadto „Wnętrze włoskiego kościoła” (1855)[13] i inne.
Upamiętnienie
[edytuj | edytuj kod]W 1871 Johann von Halbig wykonał rzeźbę Maxa Ainmillera, która stanęła na Starym Cmentarzu Południowym w Monachium, gdzie Ainmiller został pochowany.
W 1888 w jedną z monachijskich ulic nazwano Ainmillerstrasse[14].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Heinz Merten: Ainmiller (Ainmüller), Max Emanuel. Neue Deutsche Biographie, 1953. s. 118-119. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Max Jordan: Beschreibendes verzeichniss der kunstwerke in der Königlichen national-galerie zu Berlin. E.S. Mittler & Sohn, 1878, s. 38. [dostęp 2019-04-12]. (niem.).
- ↑ Bayernfenster im Kölner Dom. stadtgeschichten-koeln.de. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Władysław Krynicki: Dzieje Kościoła powszechnego. Księgarnia Powszechna, 1925, s. 707. [dostęp 2019-04-12]. (pol.).
- ↑ MAX EMANUEL AINMILLER. www.sammlung.pinakothek.de. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ chapel stained glass window, stoning of St Stephen. cambridge2000.com, 2009-04-02. [dostęp 2019-04-14]. (ang.).
- ↑ AB: Witraż w cerkwi (nie polski, ale nie mogłem się oprzeć). polskiemuzy.pl, 2010-01-05. [dostęp 2019-04-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-04-15)]. (pol.).
- ↑ Mitteilungen zur Spätantiken Archäologie und Byzantinischen Kunstgeschichte. T. 3. Reichert Verlag, 2002, s. 125. ISBN 978-3-89500-252-6. (niem.).
- ↑ IM CHOR DER WESTMINSTER ABBEY IN LONDON. pinakothek.de. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Der „Poetenwinkel” in der Westminster Abbey. Google art & culture. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ DER CHOR DER WESTMINSTER ABBEY IN LONDON MIT DEM GRABMAL EDUARDS DES BEKENNERS. pinakothek.de. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Inneres der Westminster Abbey, London. Google art & culture. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Inneres einer italienischen Kirche. pinakothek.de. [dostęp 2019-04-14]. (niem.).
- ↑ Gerhard J. Bellinger, Brigitte Regler-Bellinger: Schwabings Ainmillerstraße und ihre bedeutendsten Anwohner. Books on Demand, 2013. ISBN 978-3-8482-6264-9. [dostęp 2019-04-11]. (niem.).